Niech żyje miłość

Rosemarie ma zaledwie 15 lat i już dwa razy była chora na raka. Wyzdrowiała, ale długotrwałe leczenie i walka o życie pozostawiły trwały ślad na jej psychice. Matka Rosemarie z lęku przed stratą córki też jest emocjonalnie pokaleczona. I choć dziewczyna jest już zdrowa i chce wrócić do nastoletniej normalności, w której imprezuje, pije i całuje się z chłopakami, to sparaliżowana strachem matka nieustannie przypomina jej o chorobie. Bohaterka zaczyna czuć się osaczona, a jednocześnie wie, że nie jest w stanie nic zrobić z matczyną nadopiekuńczością.

Teraz, gdy już wyzdrowiała, chce żyć dalej, ale nie potrafi dotrzeć do matki, która zabarykadowała się emocjonalnie i cierpi na depresję. Nie potrafi otworzyć się na nową rzeczywistość i zaakceptować dorastania córki, bo tak naprawdę nie przepracowała jeszcze lęku przed jej utratą. Napięty konflikt matki i córki pokazuje, że po tak głębokiej traumie obie muszą się otworzyć, zrozumieć i wypracować nowe relacje. Surowy, poruszający i niezwykle osobisty film jest portretem tej trudnej relacji, w której dwie kobiety poddane są silnej presji. To film obserwacyjny, w którym kamera jest prawie niewidoczna, choć rejestruje bardzo intymne i emocjonalne przeżycia.