Miczika nie boi się aeroplanów

„Miczika nie boi się aeroplanów” to esej wizualny o podróży, również tej niemożliwej, nieodbytej czy odbytej za pośrednictwem kogoś innego. Projekt bada, na ile historia Micziki, eweńskiej przewodniczki i Marii Antoniny Czaplickiej – polskiej antropolożki, mimo że wydarzyła się na początku XX wieku, jest uniwersalną historią o relacjach władzy w tworzeniu opisów świata.

Czy uda nam się zakwestionować mit dominujący i stworzyć nowy – emancypacyjny dla wszystkich aktorek/aktorów tej historii? Jaki jest związek między opowiadaną przez nas historią i rzeczywistością przemocy systemowej, między procesami przywłaszczania, restytucji i modelami dekolonizacji poprzez współczesną praktykę artystyczną.